De bedoeling was om 4 weken naar Frankrijk te gaan. Eerst een week in ons huis in Le Val d'Ajol, van waaruit we voor een lang weekend naar La Clusaz zouden rijden.
Daar zouden we nog een paar dagen gaan snowboarden met Jean-Remi en Wendy, voordat ze naar Australië zouden vertrekken. Terug op onze boerderij zou Michel nog een week langskomen. We hadden het mooi gepland, maar dat liep dus even anders...
Bij ons vertrek uit Nederland beginnen de eerste Coronagevallen in Nederland bekend te worden, maar er zijn nog geen strenge maatregelen. Al snel blijkt dat het virus zich snel uitbreidt en er ook wintersportgebieden worden gesloten. Hierop besluiten we dat het verstandiger is om het snowboarden maar te vergeten. Als kleine troost krijgen we nog enkele vlokken sneeuw maar die zijn snel gesmolten. De temperatuur stijgt en de lente begint overal zichtbaar te worden.
Na veel moeite om een afspraak te maken komt er dan eindelijk iemand langs om de telefoon/ADSLkabel aan te sluiten. Net op tijd, want snel daarna beslist Macron dat er een Confinement komt. Dit houdt in dat je alleen nog maar voor noodzakelijke zaken naar buiten mag en veel winkels en bedrijven gaan dicht. Boodschappen doen moet met een vooraf ingevuld formulier met daarop al je gegevens, waar je heen gaat en het tijdstip van vertrek. Ik doe 1 keer in de week boodschappen en prop ons kleine koelkastje zo vol als het kan. Langzaam verschijnen er in de supermarkt ook meer mondkapjes, handschoenen en plastic schermen voor de kassamedewerkers. Op straat is het stil en bij de bakker staat men buiten in de rij, netjes op 1.5 meter afstand van elkaar. Er wordt wel degelijk gecontroleerd door de gendarmerie. Met mijn Nederlands kenteken ben ik een gewild controleobject! Het was hier al rustig, maar nu is het echt stil. Er komt zo goed als niemand langs en de lucht is strak blauw zonder vliegtuigstrepen.
Gelukkig is er in en om ons huis genoeg te doen. Ik klus en Timo heeft op dit moment genoeg werk. De temperatuur loopt op tot over de 20 graden en het blijft langer licht. Timo kan na zijn werk dus nog even tuinieren. In de eerste week hebben we het stuk grond onder de groentetuin (achter het bakhuis) ontdaan van bramen en onkruid. De bessenstruiken die er al stonden hebben nu meer ruimte en zijn aangevuld met frambozen van de buren en een online bestelling van bessen en herfstframbozen. Dat wordt jam maken deze zomer!
Helaas komen we er te laat achter dat ook de bouwmarkten tijdens de confinement gesloten zijn... Nadat ik de gaten en scheuren in de wanden van de woonkamer heb gedicht, is onze voorraad zand en kalk op. We maken vast een mooie plek vrij voor als er weer zand geleverd kan worden. De luiken op de begane grond kan ik nog net voorzien van een nieuwe laag verf, maar het verfblik is nu toch echt leeg. Voor het slopen van de vloer heb ik alleen de sloophamer nodig en die hebben we gelukkig meegenomen! In de eerste week heeft Timo nog wat gezaagd maar nadat bekend werd dat de ziekenhuizen hier overvol met Coronapatienten lagen, hebben we besloten om de klussen met risico maar even uit te stellen. De grote zware balk in de woonkamer gaan we voorlopig maar even niet plaatsen.
Timo constateert dat de scheur in de muur aan de achterzijde van het 'waterhok' gevaarlijk groter is geworden. Aan de sporen van de tractoren te zien, rijden deze ook erg dicht langs de hoek. We spreken er de passerende boeren op aan en laten ons door hen adviseren hoe we het voorlopig kunnen stabiliseren. Via internet bestellen we twee enorme spanbanden. Na een dag werk hebben we rondom het waterhok een staalkabel met spanband gespannen. Het fluoriserende oranje van de spanband geldt ook mooi als waarschuwing voor eventueel instortingsgevaar. Voorlopig hopelijk voldoende, maar we moeten zeker niet te lang meer wachten met de sloop van de bovenste verdieping.
Ondertussen worden de maatregelen steeds verlengd en hiermee dus ook ons verblijf in de Vogezen. We kunnen nog wel terug naar Nederland, maar daarna weer terug Frankrijk in zal niet mogen. Gelukkig is het geen straf om hier te zijn en is er nog genoeg te doen.
Lees verder in deel 2